Door: Martijn van der Linden
Met een compleet programma aan workshops en uiteraard het ‘reguliere’ geeken is het vanavond dubbel feest! Traditiegetrouw loop ik Seats2meet binnen uren voor de avond van start gaat. Toch moet ik wederom een paar diehards, van wie mij de namen alweer ontschoten zijn, voor mij dulden bij het Permanent Future Lab. Ik ben reuze benieuwd of de Open Source 3D printed Life-Sized Robot intussen een complete voorarm plus hand heeft. Ik check het doosje, maar er is maar 1 nieuw onderdeel bij geprint. So much for shaking hands!
Kort erna zie ik Samir binnenkomen en hoor ik dat de robot al helemaal geprint is! In 2 weken tijd! Permanent Bèta: true Early Adopters! In schril contrast met het feit dat de 3D printer sociologisch gezien zelfs anno 2016 nog verre van een massaal hebbeding is. Je hoort er bijna niemand over. Om van de ouderwetse massakassa verkrijgbaarheid in de fysieke winkels nog maar te zwijgen.
Om 19:30 uur beginnen de workshops: Autonome Auto’s & Ethiek en Drones. Ik kies voor de eerste. Op de achterste bureaus in de zaal, met in koeienletters Brandin Vision, is Isaac, de gastspreker, zich al aan het installeren. We beginnen met het filmpje: Hoe leer je een auto moraliteit – De Kennis Van Nu Extra. Het gaat om het overdragen van het nemen van beslissingen op de zelfrijdende auto. Keuzes die voor andere verkeersdeelnemers zelfs gevolgen op leven en dood kunnen hebben.
Na het filmpje gaan we in discussie over de in te programmeren ethiek: 1) volksraadpleging (een brede discussie); 2) toeval (en dan wetgeving die volgt); of 3) moraal expliciet vooraf opgeven.
Het wordt een discussie zonder discussie: hoewel het dilemma leeft en logischerwijs schuurt aan de emotie en ieder voor zich er het zijne of hare van denkt, komen we binnen het uur al amper tot het bespreken van optie 2 en 3.
Zelf riekt optie 1 mij teveel naar ‘gevestigde orde-denken’. Google en Apple zijn nu al (te) machtige organisaties. En de kans dat zij met ethiek komen die typisch Hollands is en voldoet aan onze wetten, lijkt me zelfs kleiner dan dat wij met z’n allen heel anders over schuld en verantwoordelijkheid in het verkeer gaan denken. Maar ja, wat hier dan wel wijsheid is…
Na dat uur en een déjà vu van schoolse, organisatorische onduidelijkheid over lokalenwissel, begint de ‘Unbox Party’ met de SCiO Pocket Molecular Sensor. Deze tweede workshop wordt verzorgd door Jurjen die het project zelf heeft gecrowdfund via Kickstarter.com, als 1 van de 12.958 backers.
Het contrast met de vorige workshop is groot: de SCiO maakt onder de aanwezigen gelach, humor en veel flauwe op- en aanmerkingen los. Vooral als de scanner de zaal door wordt gegeven. Zelf ben ik, samen met een paar andere aanwezigen, als een heuse Tech Toerist, onophoudelijk met de tablet in de weer, om foto’s van het schouwspel te maken.
Als we met deze spectrummeter aan het meten slaan, begint de echte gein pas. De gadget wordt losgelaten op praktisch alles wat maar binnen handbereik is: appels, koffiemelk, Ibuprofen, Rennie, Magnesium… Je kunt het zo gek niet bedenken. Bij het scannen van het opengetrokken koffiemelkkuipje zie ik op het grote scherm verschijnen: vet: 4g, proteïne: 6g, calorieën: 100 en water: 77g. Ook verschijnen na een paar verwoede pogingen de eerste grafieken in beeld.
Na de workshops maak ik voor het eerst kennis met Joost, de expert Quantified Self. Bijzonder, want ik heb in #Nooitaf gelezen dat hij – nu alweer jaren terug – met Martijn naar het eerste QS-congres in San Francisco is geweest, om het vervolgens naar Nederland over te brengen. Wat hen ook is gelukt.
We praten over van alles: QS uiteraard, onze achtergronden, hoe we met Permanent Bèta in contact zijn gekomen, wat we doen in het dagelijks leven. Ik vertel hem ook dat ik let op wat ik eet, omdat ik een erfelijk verhoogd cholesterolgehalte heb. Een metabolisch dingetje. Daarop scrollen we ook nog even door Kenko heen: een persoonlijke genetische ‘kit’ die uiteraard nog in ontwikkeling is en waarvan Joost mij laat weten dat dit de moeite waard is om even in de gaten te houden. Helaas behoort een bezoek aan de prikpost vooralsnog niet tot het verleden. Zucht…
Het wordt al middernacht, de groep slinkt en we verplaatsen ons naar de bar van Seats2meet. Helaas mis ik door onze intensieve conversatie wel de trein. Het Lab ligt er verlaten bij en ik gris bij terugkomst in de haast nog snel een kleurplaat van een Animal Cell van Quiver mee. Die wil ik, soort van schooljongensachtig, aan mijn ouders laten zien, zodat ze ook een glimp op kunnen vangen van wat ik op zo’n avond allemaal uitspook. Het boeiende aan al deze technologie blijft namelijk wel dat extremen en uitersten steeds dichter bij elkaar komen. Zowel de breuklijn tussen wat je sociale omgeving zogezegd helemaal normaal vindt, of abnormaal, als die van wat mensen 100% echt noemen, of nep, vervaagt gewoon waar je bijstaat.